Op aangeven van een cliënt ben ik protonmail gaan gebruiken. Dat klinkt niet direct als een spannend onderwerp voor een bericht – en wellicht is het dat ook niet – maar er gebeurde iets dat ik toch wil delen.
Een deel van de cliënten die ik zie hebben in meer of mindere mate dissociatieve problematiek. Dat is vroeger uit bittere noodzaak ontstaan. Traumatische herinneringen, angsten, extreem lichamelijke pijn, herbelevingen en nachtmerries is aan de orde van de dag voor deze groep mensen.
Als er iets is waarmee deze mensen worstelen – zeker wanneer er sprake is van vroegkinderlijk trauma – is het gevoel dat ze de ‘flarden’ verzinnen. Dat ze alles hebben gefantaseerd. Want er is een innerlijk besef ‘dat je zoiets niet met je kinderen doet’.
Dat mechanisme is even verdrietig als welbekend.
Het mooie van een extreem beveiligde mailwisseling, is dat cliënten de ‘flarden’, sensaties of wat het ook is, nu wél aan het mailsysteem durven toe te vertrouwen. Het oude gevoel van onveiligheid en uitgeleverd worden als je wél aangeeft wat er is, helaas ook een veelvoorkomend aspect van trauma is, en zorgt er voor dat er steeds zeer grote terughoudendheid is geweest.
En hoe klein het ook lijkt, mijn nieuwe mailadres heeft een onverwacht mooi resultaat: meer openheid, plek waar processtukken worden verzameld. Het voelt als de tocht naar waarheid en heling die een podium krijgt dat veilig genoeg is.
Inmiddels geef ik het mijn cliënten dus ook mee: jolan17@protonmail.com. Zodat ze zich – voor zover dit mogelijk is – veilig voelen dat wat er is, opeens herinnerd wordt, stukken in een proces die een ander niet mag meekijken, kunnen toevertrouwen aan de digitale veiligheid die onder een Zwitserse berg aanwezig is.
Mijn dank gaat zoals altijd weer uit naar mijn cliënten die in staat zijn me iets belangrijks te leren.