Ik kom aanrijden op het parkeerterrein waar we hebben afgesproken. Het is onze gebruikelijke plek, die overigens nu zo anders is in deze Coronatijd. Ik zie hem in de verte en hij zwaait. Hij zit met een grijns op zijn gezicht op een kampeerstoeltje. Op geruime afstand staat een tweede. Picknickmand staat er op een kleedje tussenin. Ik parkeer.
Hij vindt het fijn dat ik verrast ben. Dat zie ik. We lachen. Hij tast in de mand: thermoskan koffie, twee papieren bekertjes per persoon (zodat het niet te warm wordt). De bekertjes zijn in een plastic zakje gehuld en er is versgebakken cake. Zijn vrouw heeft ons consult feestelijk gemaakt. Ze is blij, ze ervaart weer verbinding met hem. En hij met haar.
Ik voel dat ik een foto wil maken. Dat kan niet. Is ook niet nodig. Neem gewoon waar.
Wat niet kan, geeft ruimte voor een nieuwe impuls. Even niet om-en-om een zwarte koffie voor hem en een espresso voor mij. Het tentje is dicht. Het is anders en nog leuker. Want met alles wat zijn vrouw in die picknickmand heeft gestopt, is duidelijk wat wordt ervaren.
We hebben een mooi consult. Met verse cake. Ik ben dankbaar.